*  แม่เปรียบเป็นเช่นพระอรหันต์
   ทุกคืนวันคอยอบรมบ่มนิสัย
   แนะทางดีชี้นำกระทำไป
   ทางเหลวไหลหลบหลีกปลีกตัวมา

*  นับนาทีลูกน้อยกลอยใจแม่
   ร้องอุแว้จากครรภ์แม่หรรษา
   คอยถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงลูกมา
   หวังลูกยาเติบใหญ่จนได้ดี

*  ถึงแม้จนเพียงใดแม่ไม่บ่น
   ยังอดทนประคองคลายหมองศรี
   ยังกัดฟันเหนื่อยยากลำบากชีวี
   ตามแต่มีตามแต่จนทนเลี้ยงดู

*  จนลูกน้อยกลอยใจได้ศึกษา
   แม่เสาะหาสมุดทั้งชุดหรู
   ให้หมั่นเรียนเขียนหัดปฏิบัติครู
   จนเจ้ามีความรู้สู่มหาลัย

*  ถึงไม่มีเงินทองเป็นกองหนัก
   แต่ความรักสูงค่ากว่าสิ่งไหน
   ยอมกู้เงินเดินเข่าอ่อนสะท้อนใจ
   หวังเพียงให้อนาคตลูกงดงาม

*  เมื่อลูกมีศรีศักดิ์ได้หลักยศ
   ชื่อปรากฎเกียรติฟุ้งคนมุ่งถาม
   แม่อิ่มเอมสุขสันต์เห็นฟันงาม
   คือนิยามความดีใจหาใดปาน

*  เมื่อถึงวัยครบบวชสวดมนต์ท่อง
   น้ำตานองรินไหลเกินไขขาน
   ได้กอดชายผ้าเหลืองเรืองธรรมกาล
    แม่สำราญอิ่มอุ่นด้วยบุญใจ

*  เมื่อสึกมาหาเพศด้วยเหตุรัก
   แม่เป็นหลักหาคู่ครองยิ้มผ่องใส
   จนมีลูกมีหลานบานตะทัย
   เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรในบ้านเรา....

ขอขอบคุณ กวีน้อยเจ้าสำราญ จาก http://thaipoem.com

พระคุณแม่  
*** ขอกล่าวเป็น...บทกลอน...สอนใจท่าน
เก้าเดือนนั้น...แม่ถนอม...พร้อมรักษา
รอวันครบ...กำหนดคลอด...ตลอดมา
สู้ฟันฝ่า...เพื่อลูกรัก...จักได้ชม
ท้องเริ่มปวด...รวดร้าว...ราวใจขาด
เจ็บขนาด...เพียงไหน...ใจไม่หวั่น
เหงื่อไหลโชก...ท่วมกาย...แทบวายพลัน
เพื่อลูกนั้น...ได้กำเนิด...เกิดออกมา
เสียงอุแว้...แม่ได้ยิน...สิ้นความปวด
ความเจ็บพรวด...พลันหาย...คลายหมดสิ้น
หญิงหรือชาย...รักสุดใจ...ให้ยลยิน
ดวงชีวิน...ของแม่...แต่นี้ไป
ยามลูกหิว...ร้องไห้แง...มาแม่ป้อน
ดื่มนมก่อน...จากอกแม่...ดีแท้หนา
ยามมีไข้...เฝ้าถนอม...พร้อมหายา
แม่อุ้มพา...หาหมอ...ไม่รอรี
จนเติบใหญ่...แม่ก็ให้...การศึกษา
เพื่อได้มา...อนาคต...อันสดใส
ยอมอดอยาก..ให้ลูกนี้...มีสุขใจ
เป็นผู้ใหญ่...ในวันหน้า...นะคนดี
จบออกมา...มีงานทำ...ไม่ลำบาก
ความทุกข์ยาก...คลายหมดสิ้น...ให้บินหนี
มีความสุข...พร้อมครอบครัว...ชั่วชีวี
พบสิ่งดี...แม่ตั้งใจ..ให้เป็นทุน
ลูกขอกราบ...แนบลง....ตรงเท้าแม่
ที่ดูแล...ลูกเติบใหญ่...ให้คำสอน
พระคุณแม่...มีมากล้น...จนเกินกลอน
กราบวิงวอน...คุณพระป้อง...คุ้ม..ครอง..เทอญ
ผู้ประพันธ์  **** ไร่ผาสุก กาญจนบุรี

ที่มา http://thaipoem.com